donderdag 29 augustus 2013

'Verdienen'

Van een blog over India, naar een blog over de start in China. 
Want het is zo...we wonen nu in China. Van wens om in een ander werelddeel te wonen (weer tot leven geroepen door India) tot werkelijkheid. 
Want het is zo...mijn kinderen zijn op dit moment op hun nieuwe school, mijn man is aan het werk in het centrum van de stad en ik...?
Ik ben thuis en zit op de bank nu dit blog te schrijven. Ik werk officieel niet.

Dus een blog over leven en werk en de combinatie daarvan? Geschreven door iemand die nu op dit moment niet werkt?
Of kan je ook 'werken' als je niet werkt? Is werk alleen gekoppeld aan salaris? Of is werk 'doen wat je te doen hebt in je leven'?  Hoort bij werk altijd dat je iets 'doet', of zijn er ook periodes van rust die horen bij 'je werk' om daarna je hetgeen je te doen hebt weer opgeleefd te kunnen doen?

Ik geloof dat iedereen 'werk' doet. Al krijg je van niemand salaris in de vorm van geld. Iedereen heeft een talent, zet dat talent in en is daarmee van waarde voor een ander. Voor een buurman, voor een vriend, voor de kinderen, voor je ouders. Met je talent dien je altijd een ander of iets anders. En dan komen we al snel bij het woord 'verdienen'. 
Nu ik niet officieel werk, verdien ik de glimlach van mijn zoons als ik ze op school ophaal. Ik verdien de lieve blik van mijn man, die het fijn vindt dat ik er voor hem ben als hij thuis komt. Ik verdien een gezellig gesprek met een nieuwe vriendin. 
En natuurlijk is het ook fijn om geld te 'verdienen', maar ik verdien door deze omstandigheden kennelijk op dit moment ook zeeën van rust en stilte. Van leegte. Hoe fijn vind ik dat.
Ook vind ik het interessant om het onderwerp 'leven en werk' te bestuderen vanuit de hoek van de leegte. Als de feitelijke baan er niet is. Hoe is het leven dan? Interesant, interessant, interessant. 

In oktober ga ik een cursus I Tjing volgen hier in Shanghai. Verdien ik kennelijk ook ;-)
Hieronder alvast een mooie tekst over het nut van hetgeen je niet ziet, de leegte, de stilte. 

Dertig spaken verenigen zich in de naaf
Maar het wiel is alleen te gebruiken door het lege gat in de naaf
Klei wordt tot vaten gevormd
Maar de bruikbaarheid wordt bepaald door de lege holte
Bij het bouwen van een huis worden in de muren deuren en ramen uitgespaard 
Maar van de lege ruimte hangt de bruikbaarheid van het huis af
Daarom is, datgene wat er is, nuttig
Maar de ruimte maakt het bruikbaar


PS deze tekst las Allerd Stikker voor in uitzending van Het Vermoeden. Het kijken waard!

zaterdag 16 maart 2013

Omdenken in India: van aannames naar mogelijkheden!

'Ik zie in dat iedereen de hele dag aannames doet. Ik ook.'

Hij zei het met een grote glimlach van ontdekking op onze coach-wandeling op een typisch Indiase weg met razende brommers en tuc-tucs.

Hij zag in dat iedereen zijn eigen waarheid heeft over de realiteit. Dat er dus niet 1 realiteit bestaat. Dat er meerdere waarheden naast elkaar leven. En dat is een wezenlijk inzicht. Hij doorzag op dat moment de complexiteit van communicatie. En ook van elkaar in de waarde laten.
En van creativiteit. Wanneer alles bestaat uit aannames, kan je die aannames natuurlijk ook uitdagen en ontstaan er ruimte en mogelijkheden in plaats van krapte.

De Baak Leap India reis confronteerde eenieder met zijn aannames aan de lopende band.
  • De ontmoeting met de meisjes in de Rainbow homes. Die pittiger, enthousiaster en ambitieuzer waren dan we in eerste instantie hadden verwacht in een opvanghuis in India. 
  • De staf in die huizen die dit zo goed georganiseerd hadden, dat onze Nederlandse scholen er van kunnen leren. Het geven van eigen verantwoordelijkheid aan de kinderen; het slim dealen met weinig ruimte per kind en ga zo maar door. 
  • Het samenwerken van de Indiase en Nederlandse managers, waar het niet vreemd was om na een halve dag nog steeds langs elkaar heen te praten omdat het wereldbeeld zo verschillend is. 
  • Het feit dat het 'vies is' in India. Vinden wij dat vies als 'schone Nederlanders' of 'is het vies'?
  • Het andere en anders eten. Is het onhandig met je handen eten, of kan je dan misschien het voedsel beter voelen en heeft dat een positieve impact op de smaak?
  • Is het wellicht slim om juist stil te staan/ te reflecteren wanneer je haast hebt, zoals tijdens het complexe project-werk in deze week?
Wat zou het mooi zijn als iedereen deze kans krijgt om een tijd te werken/leven in een ander land. Dat denk ik al tijdens mijn stage in Japan. Mijn wereldbeeld is verruimd, opgerekt en dat geeft mij een blik die openstaat voor andere meningen, andere gedachten, andere gebruiken. Omdenken.

Ik vermoed dat 'Nederland' wel iets heeft aan ombuiging van de opmerking: 'Wat raar/stom dat ze dat zo doen' , naar de vraag 'Wat zou er goed/handig aan zijn dat ze dat zo doen?'.

En dan om de kracht van het Rainbow Homes gedachtengoed te laten zien, een video:



zondag 30 september 2012

Wanneer ben je authentiek?

Authentiek zijn. Ik heb altijd enigszins moeite met dat woord. Het is al jaren een mode-woord, dat bijna platgeslagen is, terwijl de inhoud van het woord allesbehalve 'fake' is. We hebben het inmiddels over authentieke houten tafels, authentieke vakantiehuizen en authentieke dromen (zomaar een greep uit google).

Sinds gisteren. Ik zie het woord authentiek sinds gisteren anders. Omdat ik het begrijp. Ik begrijp nu wat het is dat je bij sommige mensen gewoon voelt dat het niet authentiek is, niet echt.

Tijdens de alumni-bijeenkomst van de (Nieuwe) Voorde, ging het over de relatie tussen 'geest' en 'vorm'. Even opletten want het is interessant, maar dit is een proces waar je je aandacht letterlijk en figuurlijk bij nodig hebt.
De 'geest': Eerst is er altijd een reden dat je iets bedenkt. Bijvoorbeeld een behoefte, zoals 'ik wil een leuke tijd met mijn gezin'. Het is een innerlijke gedachte, drijfveer, ingeving, wens. Die heeft een bepaalde bedoeling. Dit is het 'geest'-gedeelte, want het is er nog niet, het heeft nog geen vorm.
De 'vorm': De vorm ontstaat als je dan 'het concrete' matched met je innerlijke drijfveer, bijvoorbeeld dat je een week op skivakantie gaat in Frankrijk of een dagje in de tuin werken met zijn allen (de vorm). Dat is een ongelofelijk creatief proces.
En dat luistert nauw. Achteraf kan je kijken of de vorm paste bij de behoefte. Het werkt alleen maar als het 'waar' is, als het klopte. Of die vakantie of het tuinieren de juiste vorm was voor je bedoeling.

Je kunt je ook voorstellen dat veel (ingesleten) vormen, helemaal niet meer passen bij de originele bedoeling. Denk bijvoorbeeld aan de wekelijkse vergadering op maandag. Een hele agenda met punten, die uiteindelijk slaapverwekkend zijn, in plaats van de oorspronkelijke behoefte om met elkaar effectief de week te starten. Je kunt daar een heleboel andere beter passende vormen bij bedenken, toch? Of waarom zijn de meeste meetings in je agenda een uur? Heb je daar zelf over nagedacht, of volg je gewoon je outlook, m.a.w. een systeem? En je kent vast ook voorbeelden dat sommige middelen (vormen), opeens als doel (geest) worden verheven. Zoals online leren in de trainingswereld.

Zo kan je je ook voorstellen dat over een mens gaat. Speelt iemand een rol (vorm) die niet past bij zijn innerlijke drijfveer? Ik zag weer opeens heel helder waarom het zo nuttig is om je (unieke) talent, je bedoeling op de wereld te kennen. En neer te zetten, de beste vorm (in werk) te kiezen. Je hoeft dan geen functie te doen vanuit de verkeerde beweegredenen, bijvoorbeeld status. Uit gehechtheid aan een illusie. Geforceerd.
Het werkt alleen maar als het waar is. Jij werkt alleen maar als dat wat je doet 'waar' is. 

En het gaat om de juiste match of wisselwerking tussen je oprechte bedoeling (geest) en wat je daadwerkelijk doet in de wereld (vorm). Als de match perfect is, is het authentiek. Als de match niet klopt, is het nep.  En dat voel je direct.


Dit TED-filmpje illustreert voor mij exact het verhaal over geest en vorm, 'je bestemming' volgen of niet. Deze tijden van onzekerheid, zelfsturing en fluïde vormen, vragen alleen nog maar meer om een duidelijkere afstemming met je innerlijke bestemming. En deze vrouw deed het...uiteindelijk.

Mijn dank gaat uit naar drie wijze mannen van De Nieuwe Voorde, Jan de Dreu, Kees Gabriels en Jouke Post van de Nieuwe Voorde. En Claire Boonstra, de (uiteindelijk) authentieke vrouw in het filmpje.


vrijdag 21 september 2012

Slotblog Connected?! 11. Waarom ik af en toe 'stil' wil staan


Vandaag is het de laatste dag van de zomer. Morgen is het herfst. Tijd om deze zomerblog editie Connected?! af te sluiten. En ruimte te maken voor iets anders, zoals het herfst betaamt.

In dit slotblog zou dus een antwoord op de vraag moeten komen, waarom ik stilte en stilstaan soms geen voorrang geef in deze tijd vol informatie en snelheid, terwijl ik daar wel behoefte aan heb. En zelfs best goed weet hoe dat te doen. Hoe ik kan voorkomen dat ik bijv mijn I-phone ter hand pak om nieuwe informatie tot me te nemen, terwijl ik ‘vol’ zit en liever zou ontladen en opladen? Hoe doen anderen dat?

En naarmate de tijd vorderde kwam ik er achter dat het antwoord niet ligt verscholen in het hoe, maar in een dieper besef van het waarom. Als dit voornemen voor meer stilstaan niet geladen is met een dieper gelegen intentie, is het ‘hol’ en wordt het al gauw in beslag genomen door ingesleten patronen.

Connected zijn. Dat is voor mij de dieper gelegen reden, waarom ik af en toe stil wil staan. 
(En dan bedoel ik uiteraard niet het tegenovergestelde connected-zijn met social media ;-) 
Ik zal een poging wagen uit te leggen wat ik ermee bedoel; tegelijkertijd geef ik toe dat ik dat niet eenvoudig vind omdat het moeilijk is om er (concrete) woorden aan te geven. 
Als ik me connected voel, dan voel ik me verbonden met een soort voorzienigheid. Echt wonderlijk. Het is niet alleen een wonder dat we bestaan, maar dat alles ook nog lijkt te gebeuren binnen een groter plan. Magisch. Is dat god? Het maakt me eigenlijk niet veel uit hoe we het noemen. Want god, of universum, of bron, kleven zoveel ideeën aan, overtuigingen, oordelen, die ik in ieder geval niet bedoel. Misschien kan ik het gewoon het wonder van het leven noemen. Een slimme instantie waar wij uit kunnen putten.
Als ik niet connected ben, niet afgestemd ben op dat iets dat ik wonderlijk noem, door the ongoing business van de dag, de sleur of de stress, ben ik voornamelijk afgestemd op de buitenwereld. En dat is soms heerlijk, lekker makkelijk, easy. En tegelijkertijd voel ik me dan ongeïnspireerd, aangedreven door oude patronen en allesbehalve duurzaam.  

Zeker op tijden dat ik me wel connected voel, vind ik het soms bijna geestig hoe dingen lijken te kloppen, ook je een richting op lijken te wijzen (synchroniteit). Dat vind ik gewoon te wonderlijk om te missen. Alsof er een groter plan is dan ikzelf.
Een stuk tekst uit het boek ‘Liefde kent 40 regels’ van Elif Shafak over de dichter Rumi, biedt daar een interessante kijk op:
Het lot betekent niet dat je leven volledig voorbestemd is. Het is dus een teken van pure domheid om alles aan het lot over te laten en niet actief bij te dragen aan de muziek van het universum. De muziek van het universum is allesoverheersend en wordt gecomponeerd op veertig verschillende niveaus. Je lot is het niveau waarop jij je melodie zult spelen. Je kunt je instrument wellicht niet veranderen, maar hoe goed je het bespeelt ligt volledig in jouw handen.

Ik denk dat als een mens connected is, hij of zij de melodie mooier speelt, zuiverder, meer vanuit een grotere bedoeling. Het horen van die tonen gaat alleen maar als je heel goed kunt luisteren. En ik kan alleen heel goed luisteren als ik stil word, me af en toe begeef in een stillere omgeving, zoals de natuur. Anders word ik afgeleid, hoor ik eigenlijk voornamelijk tonen (ritmes, behoeften) van andere mensen.
Wanneer je een project doet wanneer je echt connected bent, voel je aan wat nodig is, of waar ‘de energie als vanzelf naar toe gaat’. Ik weet het.  Het klinkt niet zo rationeel, en toch wordt het me steeds duidelijker, zo klaar als een klontje.
Het gaat over juist niet pushen, niet de snelheid omwille van de snelheid. Het gaat over goed kijken, luisteren, ‘wakker zijn’. Ingetapt zijn op iets groters dan jij zelf. Om de resultaten ook niet te krap te laten zijn. En om vanuit die helderheid opeens heel snel, effectief en zinvol te handelen.

Wonderlijke uitkomst van een onderzoek naar het 'hoe'…dit dieper besef van het 'waarom'. Maar ik merk wel dat het effectief is. Voor mij althans. Ik weet nu nog beter waarom ik het af en toe nodig heb om een uur te wandelen in de natuur, waarom ik ’s ochtends 5 minuten een dagopening doe, wat ik vind ik in de Latifa-meditatie, waarom ik me ontlaad en oplaad. En omdat ik dieper besef heb van de reden, doe ik het vaker en soms als vanzelf. Ik kan mijzelf makkelijker tot de orde roepen, want ik weet waar het mij om draait. Het voornemen is geladen. Connected zijn, niet alleen met buiten en binnen, maar ook met iets groters dan ikzelf.

Ter afsluiting een gedicht dat bij de ingang van de stilteruimte op de Nieuwe Voorde hangt. Net als andere gedichten is dit ook niet direct te snappen. Je moet er echt even bij stil-staan. Ik vind het passen bij waar ik de afgelopen 3 maanden over heb geschreven. Dat stilte soms pijnlijk is, dingen zichtbaar maakt die je liever bedekt wilt houden, maar wel de moeite waard zijn om gezien te worden,….en dat stilte wonderen verricht. Het is actueel…en dat door een dichter die in de 13e eeuw leefde ;-)

Stilte

Sterf in deze nieuwe liefde
Jouw weg begint aan de andere kant

Wordt de hemel
Leg een bijl aan de muur van de gevangenis
Ontsnap
Loop eruit als iemand die plotseling in kleur geboren wordt
Doe het nu!

Je bent met een dikke wolk bedekt
Verander van plaats
Sterf en wees stil
Stilte is het zekerste teken dat je gestorven bent
Je oude leven bestond uit razend wegrennen van stilte

De woordeloze volle maan gaat nu schijnen

- Rumi - 

donderdag 13 september 2012

Connected?! 10. Jij als oorzaak in plaats van als gevolg


Ken je dat? Dat je de dag inrolt en dat het opeens een paar uur later is zonder dat je er erg in had? Dat je een meeting hebt, en achteraf denkt ‘Waarom heb ik … niet gezegd? Dat je onbewust mee gaat met iets, zonder dat je er op dat moment erg in hebt.

Bij mij schuilt er dan een groot gevaar. Als ik niet af en toe bewust ben van mijzelf, pas op de plaats zet, ik me voornamelijk focus op de buitenwereld. Enkel de signalen daarvandaan oppik; ik word dan geleid door iets anders dan mijzelf. Ik re-ageer op anderen en handel daar naar. Ook prima, maar ik weet inmiddels dat ik dan iets unieks mis. Namelijk dat wat van mijzelf is. Mijn mening piept er echt nog wel eens tussendoor, maar mijn subtielere intuïtie/ ingevingen worden overschaduwd.
Dit gegeven 'oorzaak en gevolg' heb ik beter leren kennen door een leraar aan de Pulsar Academie, Jan de Dreu, een van de meest wijze mensen die ik ken. 

Re-actie: Leven als gevolg
Op het moment dat je je dag inrolt, zonder bewust te zijn van je eigen intenties, handel je al snel vanuit je automatische piloot en patronen. Je re-ageert. 
Alle (ook charmante) afweerreacties passeren de revue om niet de volle werkelijkheid te hoeven voelen. Het voltrekt zich volledig automatisch, het is onvrij, je bewust-zijn slaapt als het ware.  Een heel scala van patronen, reactiemechanismes, zoals ze ons ooit gediend hebben is in ons gegroeid als reactie op gebeurtenissen. Het gaat met je aan de haal. Vervlakking ontstaat. Je bent het gevolg van gebeurtenissen en andermans besluiten. 

Actie: Leven als oorzaak
Wij kunnen ons soms bewust zijn van ons eigen zelf, van onze ware aard. Als een soort helikopter hangen we boven de feitelijke situatie en kunnen we onszelf waarnemen vanuit een zuivere blik.
We hebben af en toe een gevoel en zelfs ‘weten’ van onze eigen toekomst.  Deze laag kenmerkt zich door vrijheid. Het is open. Hier ben je jezelf. Hier zit je creativiteit en inspiratie. Deze bewustzijnslaag biedt je ‘ingevingen’ (intuitie). Het is een IK die betekenis heeft voor zijn omgeving, die een medeschepper is. Het is het tegenovergestelde van de ego-ik. 
Van hieruit kun je zeggen “dit is wat ik wil”.  Hier bevindt zich je unieke talent. Hier ben je op zoek naar groei. Hier fungeer je als oorzaak. 

Is dat de kern van spiritualiteit?
Spiritualiteit....tja, toch altijd een moeilijk woord. En ik geloof dat het iets te maken heeft met leven vanuit oorzaak en gevolg. Spiritualiteit stamt af van Latijnse spiritus, dat verwijst naar datgene wat een systeem leven of vitaliteit geeft. Leven gaat over iets vitaals, iets tot stand brengen, veroorzaken. Je kent het wel misschien…dat je ‘spiritloos’ bent. Dan hebben de dingen allemaal toch iets minder ‘zin’. Hopelijk ken je ook de andere kant, dat je ‘geinspireerd of bevlogen bent’. Dat wat je doet, is dan zinvol.

Ok, ik als oorzaak…hoe dan?
In feite gaat mijn hele Connected?! Blog over ‘Hoe kan je je nu bewust zijn van je zelf, en niet meegenomen worden door de sleur van alledag?’ In deze eennalaatste connected?! Blog wil ik nog twee praktische oefeningen meegeven, die mij echt helpen om vaker een oorzaak in plaats van enkel een gevolg te zijn.

Intenties:
Met een intentie zet je vooraf actief een bedoeling over een activiteit heen. Je geeft het hierdoor eigenlijk vitaliteit, en daarmee ‘leven’. Jij geeft daarmee richting of functie, in plaats van dat de activiteit dat zelf doet, of andere mensen dat voor je doen.  

Oefening voorafgaand aan een (werk)meeting:
  • Neem een moment vooraf, waarin je even je in jezelf keert. Eigenlijk ben je dan even bewust van je zelf. Soms helpt het om je eigen voornaam een aantal keer in jezelf te noemen. Voelt vreemd, is wel effectief.
  •  Adem 3 keer rustig in en uit. Ben je gehaast? Vertraag je adem iets. Daarmee word jij direct ook rustiger.
  • Zie dan de meeting voor je in gedachten. Van hoe laat tot hoe laat? Met wie? Wat is het onderwerp?
  • Beantwoord voor jezelf dan de vraag: Welke intentie heb ik? of Wat vind ik nu echt belangrijk?
  • Laat dat dan 1 woord of korte zin zijn. Geen overvolle agenda, dan is er geen focus. 
  • Herinner je die intentie op het moment dat je de drempel van de ruimte instapt. Vertrouw er op dat dat je genoeg ‘stof’ geeft om dat te veroorzaken wat jij voor ogen had.
Latifa
De Latifa is een meer uitvoerige oefening, waar ik dankbaar voor ben dat ik hem ken. En eentje die ik de afgelopen jaren steeds meer ben gaan waarderen. Deze meditatie uit de soefie-tradititie doorloopt eigenlijk alle aspecten om van frictie/ongenoegen te komen tot een oprecht wilsbesluit. 
Je doorloopt stap voor stap 7 subtiele kwaliteiten: aanvaarden, verlangen, hopen, vertrouwen, loslaten, liefhebben en willen.  Deze meditatie is een weg om bewust contact te maken met wie je werkelijk bent en wat je ten diepste voelt en van daaruit een eerste stap te zetten. De antwoorden zijn echt subtiel en het vereist een goed luisteren. Door deze oefening steeds maar weer te doen, leren we zuiver te luisteren en dat brengt ons dan bij een wilsbesluit van binnen uit. 
Een dergelijke meditatie vergt meer dan een uitleg op internet. Ik wilde hem wel noemen, want wil je deze oefening een keer meemaken, neem dan contact op met mij of de Nieuwe Voorde (www.devoorde.nl).

En dan ter afsluiting een uitspraak van Tijn Touber:
Een leven zonder oorzaak, is een leven zonder gevolg.

Zo.

maandag 27 augustus 2012

Connected?! 9. Je eigen ritme...de nieuwste skill

Kasteel Slangenburg (ideale plek voor retraites)

‘Ik lig nu in bed in kasteel Slangenburg. En wanneer voel ik nu zelf de neiging om op te staan? Niet omdat het moet, niet omdat het ontbijt is, niet omdat het buiten mooi weer is, maar gewoon wanneer ik klaar ben om op te staan. m mijn eigen energie te volgen. In ieder geval gedurende deze paar dagen retraite. Ik heb al helemaal geen zin om in dit kasteel de regels mij te laten opdringen. Ik heb zin in mijn eigen ritme. En dat is best moeilijk om die te vinden, na zo lang andere ritmes te hebben gevolgd.’ (eind 2011)

Tja, dat was best even slikken. Om te merken dat ik al zo lang bezig was ritmes van anderen of andere systemen, zoals mijn werk of mijn gezin te volgen. En dat het best moeilijk was mijn eigen ritme op dat moment te vinden. En ik was op retraite, oftewel een paar dagen alleen maar ‘ik-tijd’. En dan nog was de vraag ‘Wat wil ik nu zelf?’ niet eenvoudig te beantwoorden. Wat een gedoe.

De automatische antwoorden op die vraag hadden allen hun wortels in de buitenwereld (meedoen met het gezamenlijke thee moment op Slangenburg?) of anderzijds prestige-gericht. Zo had ik bijvoorbeeld 20 (!) boeken bij me omdat ik eindelijk tijd zou hebben om te gaan schrijven. Nota bene over dit onderwerp, over stilte, rust, nietsdoen…wat er dan gebeurt. Soms is het gewoon te geestig voor woorden.

En goed…toen ik dus echt niets aan het doen was, zeilde het binnen. Hoe interessant ‘ritmes’ zijn. Alles heeft haar eigen ritme, van nature en niet voor niets. Kijk maar naar de jaargetijden. Alles op zijn tijd. Alles in de natuur groeit in zijn eigen tempo. Tijdens die retraite werd op mijn laatste wandeling mijn inzicht nog eens leuk bestempeld door een vogeltje. Dat meevloog en telkens meevliegen afwisselde met uitrusten op een weilandpaaltje. Voila…hoe duidelijk wilde ik het hebben? Toen voelde ik me trouwens echt connected, in de diepere zin van het woord.

En in welke tijd leven we? We helpen de natuur een handje door gewassen sneller te laten groeien. Wij zelf racen ook van hot naar her om sneller resultaten te bereiken, meer in minder tijd te kunnen doen. Efficientie is key, en dat klopt in veel gevallen ook. Maar niet altijd voor ons zelf. Ik betrapte me er laatst op dat ik mijn ongeduld uitte richting mijn zoon, terwijl dat ongeduld helemaal niet bij zijn ‘ritme’ past. Dat was mis’plaats’t. Dat tempo hoorde bij mijn werk en snelheid om emails te beantwoorden, niet bij leren hoe je je veters strikt.


Ik nodig jou als lezer graag uit tot het volgende experiment.
- Je bent nu in een ruimte (bijvoorbeeld op je werk). Alles heeft daar een bepaald tempo. 
Goed kijken, luisteren. Wat is het ‘ritme’/tempo?  Bezie het tempo eens. 
- Als je dan naar een andere ruimte gaat (bijvoorbeeld thuis). Welk tempo speelt daar de 
boventoon? Waarschijnlijk is dat een ander tempo. In hoeverre neem jij het tempo van de 
ene naar de andere ruimte mee?

Ik vind het interessant om zelf een veroorzaker te zijn van het ritme om mij heen. Dat ik het 
tempo bepaal wat bij die activiteit, die tijd van de dag, tijd van het jaar past. Me af en toe 
aanpas aan het tempo van de ander, omdat ik dat wil, niet omdat het automatisch, onbewust 
gaat. Ik als oorzaak, niet als gevolg.

De energie die anders opgaat aan het onbewuste verzet tegen een ander/sneller ritme, gebruik ik liever voor de activiteit van dat moment. Over efficiëntie gesproken.

Je eigen energie volgen. Zeker nu we weer aan het werk gaan na de vakantie. Je eigen ritme als maatstaf klinkt als een utopie, maar volgens mij is het een nieuwe benodigde ‘skill’ in deze almaar versnellende maatschappij.

Zo belangrijk ook gezien ‘het nieuwe werken’ / thuis werken, waar verschillende ‘ruimtes’ en dus ‘ritmes’ niet gescheiden zijn door een autorit.